herkes aynı yerde kendini evinde hisseder,
annem gibi.
insanlar yerleşik hayata geçtiğinde
bütün ağaçlar göç eder.
şiirimin tetiğini kadınlar çeker,
bu yüzden öldürmez kimseyi,
zayıf kelimelerle doludur şarjörüm,
o kadar uzağa değmez sözlerim,
yetmez menzili,
namluyu kendime doğrulttum görmedin,
yaram ağırdır o günden beri.
kadınlar toplar çiçeklerimi
bir de çocuklar.
koptukça açar, yeşerir, serilir serpilir,
öfkeyle yazarım çünkü, bazen aşkla,
hüzünle ya da coşkunlukla.
geceler gündüzler nasıl derilir,
yıldızlar bulutlar nerede yetişir,
annem nerede?
bazı bahçelerin ateştir çiçeği,
benim bahçem boş kovan,
yarım ağızdır boş sözlerim,
bir kez daha dolduramam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder